Het kon niet uitblijven: aangezien HT Roberts met zijn “Open Hum of Things” en Nils De Caster & Sara De Smedt met hun “It Takes a Believer” elk een geweldige plaat uitbrachten in Covid-tijden, moet hun copain Bruno gedacht hebben: “dat kan ik ook” en kijk, daar is “Coming Up for Air”, wat ondertussen zijn achtste plaat onder eigen naam moet zijn (al kan ik er een stuk of wat naast zitten, maar veel zal het alvast niet schelen). De Gentse Johnny Cash -zo wordt hij wel eens teder genoemd- deed het ditmaal helemaal in z’n eentje: alles schrijven, alles spelen en alles zingen. Dat hoeft niet te verbazen, want zo sterk hij als begeleider is, zo straf is hij als solist.

De Room 13-studio van Yves “Vis” Meersschaert is voor zowat de hele Gentse scène een vertrouwd adres en daar is het dat Bruno zich met zijn gitaar en elf liedjes aan de technische kunde van Jonas Everaert overgaf, met als resultaat een typische Bruno-plaat: tien gezongen verhalen en een instrumentale afsluiter, die passend “Coda #1” getiteld werd. Dat maakt in totaal een goeie 36 minuten muziek, die je nog het best kunt vergelijken met een live-set van Bruno: je staat er versteld van, hoe goed hij de ogenschijnlijk simpele melodieën op zijn gitaar speelt en hoe straf zijn teksten in elkaar gedraaid zijn. Veel meer dan naar Cash, neigt de soloversie van Bruno naar Dylan of Townes: hij heeft oog voor wat u en ik niet eens opmerken en hij heeft het vermogen om zowat overal een liedje in te zien en te horen. En zo krijg je verhalen als het kierewiete “The King” en het van weemoed doortrokken “A Long Walk”. Een heerlijke love-song als “When there is No You”, zou uit de mond van veel zangers melig of stroperig klinken, maar bij Bruno klinkt de ultieme zin “there is no me when there is no you”, simpelweg oprecht.

We hadden de voorbije zomer, tussen twee Corona-golven in, het geluk Bruno nog eens live aan het werk te zien in een Abdijtuin ergens tussen Brussel en Leuven: grofweg twaalf aanwezigen, die niet eens allemaal de indruk wilden wekken dat er bij een concert waren, maar dat deerde Bruno kennelijk niet eens buitenmatig en hij gaf dus ruim anderhalf uur lang het beste van zichzelf en daar waren enkele songs bij, die ik nu meen te herkennen op de plaat: het heerlijk ironische “Lies” was er daar zeker eentje van en ook van “Behind Your Smile” ben ik behoorlijk zeker, want een zinsnede als “it’s a wicky wacky world behind your smile” hoor je niet elke dag en vergeet je evenmin van vandaag op morgen.

“What Will We Do Today” is alweer een gelegenheid om het knappe gitaarspel van Bruno in de verf te zetten op een poëtische tekst over “gewone mooie dag” en hoe die door te brengen. “Aubade” is wat de titel zegt: een mijmering over de ochtend en hoe allen stilaan ontwaakt, kleur krijgt en zich begint te roeren. Die dingen doorkruisen de ervaringen van de avond voordien en wikkelen de herinneringen ook hier weer in een waas van weemoed.

Ik zeg het al lang en ik schreef het al herhaaldelijk: Bruno kan niet eens een slechte plaat maken, als hij dat al zou willen. Deze hier is een neerslag van een periode, die de meesten van ons niet juichend doorbrengen en de plaattitel -van Orwell geleend?-is dus op z’n plaats, maar als soundtrack bij de overgang naar wat hopelijk een prachtige lente en een normale zomer mag worden, is deze plaat, net als de twee van HT en Nils uitermate geschikt !

(Dani Heyvaert)

COMING UP FOR AIR is verkrijgbaar bij het label (www.lierecords.be) of op de website van Bruno zelf : www.brunodeneckere.be